پیش از آنکه ابزارهای طراحی به کمک کامپیوتر (CAD) وجود داشته باشند، مدارهای چاپی به صورت دستی و با استفاده از نوارها و سطوح چسبنده به ورقهای طراحی (drafting) شفاف فیلم طراحی و آرایش داده می شدند. ساعات بسیاری صرف خم شدن بر روی باکس فلورسنت، برش، جاسازی، جدا کردن، و روتینگ اتصالات توسط دست می شد.
گرافیک بیشاپ، لتراست، و حتى قلمهای دالو نامهایی هستند که خاطرات دور و نه چندان شیرین را یادآوری میکنند.
در گذشته، طراحی مدارهای الکترونیکی به صورت دستی انجام میشد. همین موضوع باعث میشد که زمان زیادی صرف این طراحیها صرف شود. از سوی دیگر حجم بردهایی که تولید میشد بسیار بزرگ میشد.

نشانههای اولین PCBها را میتوان در وسیله چند لایه سوراخداری دید که مخترع آلمانی آلبرت هانسون در سال 1903 ساخت و سیمهای متعامدی که داشت میتوانست اتصال الکتریکی را ایجاد کند.

اولین استفاده از مدارهای PCB در جنگ جهانی دوم صورت گرفت که امروزه با نام فیوزهای مجاورتی شناخته میشود (+)

اگر بخواهیم مقایسه کنیم بردها و مدارهایی که در زمانهای گذشته تا به الان تولید شدهاند به این تفاوت پی میبریم که چه در اندازه و چه از لحاظ شکل چه تفاوتهایی داشتهاند.


طراحی بردهای مدار چاپی (PCB) امروزه میتوانند بسیار پیچیده، با تعداد زیادی پد(Pad )، مسیرها(Track)ی پیچیده و در چندین لایه، طراحی شوند.
آن روزها دیگر برای همیشه رفته اند، و طراحی کامپیوتری برد مدارهای چاپی کاملا جای این روش را در هر دو سطح الکترونیک تفننی و حرفه ای گرفته است. برنامه های کد تحت کامپیوتر در مقایسه با تکنیکهای سنتی بیشترین امکان انعطاف پذیری را در طراحی برد و ویرایش آن در اختیار می گذارند. کاری که در گذشته ساعتها زمان می برد، امروزه در چند ثانیه قابل وصول است.