وظیفه اسیلاتورها، تبدیل ورودی DC (منبع ولتاژ) به خروجی AC (به شکل موج) است. خروجی اسیلاتور، ممکن است انواع مختلفی از شکل موج با فرکانسهای مختلف باشد. این شکل موج خروجی، بسته به کاربرد ممکن است پیچیده یا یک موج ساده سینوسی باشد.
از اسیلاتورها در بسیاری از تجهیزات آزمایش استفاده میشود. در این حالت، شکل موج خروجی ممکن است موج سینوسی، مربعی، دندان ارهای، مثلثی یا قطار پالس با پهنای ثابت و متغیر باشد. از اسیلاتورها در مدارهای «فرکانس رادیویی» (Radio Frequency) نیز استفاده میشود. اسیلاتورهای LC مشخصات نویز فاز مناسبی دارند و به آسانی در مدار تعبیه میشوند.
اساس کار اسیلاتور LC
اسیلاتور LC، اساسا یک تقویتکننده با فیدبک مثبت یا «فیدبک بازتولیدی» (Regenerative Feedback) است. یکی از مشکلات معمول در طراحی مدارهای الکترونیکی، متوقف کردن نوسان تقویتکنندهها و واداشتن اسیلاتورها به نوسان است.
اسیلاتور LC به دلیل غلبه بر تلفات موجود در مدار تشدید فیدبک خود، کار میکند. انرژی DC در فرکانس مورد نیاز به «مدار تشدید» (Resonator Circuit) اعمال میشود. در این حالت، مدار تشدید میتواند خاصیت سلفی، خازنی یا سلفی – خازنی پیدا کند. به عبارت دیگر، اسیلاتور LC یک تقویتکننده است که از فیدبک مثبت برای تولید موج با فرکانس مطلوب در خروجی خود استفاده میکند و نیازی به سیگنال ورودی ندارد.
بنابراین، اسیلاتور LC یک «مدار خود نگهدار» (Self Sustaining Circuit) است که در خروجی خود، شکل موج متناوب در یک فرکانس مشخص تولید میکند.
برای اینکه یک مدار الکترونیکی نوسان کند، باید مشخصات زیر را داشته باشد:
تقویتکننده سیگنال باشد.
فیدبک مثبت یا بازتولید داشته باشد.
شبکه فیدبک در فرکانس معینی کار کند.